jueves, 14 de agosto de 2008

Un poco de todo



Los días en el caserío estuvieron muy pero que muy bien.

El primer día me acosté a la 1 AM y a las 4AM me desperté con el dolong-dolong de las ovejas que pastan delante de mi ventana (no iba de coña lo de cuidar ovejas). Ésa noche no dormí más. Al final acabé cagándome mentalmente en las ovejas. ¿Es que no pueden dormir como el resto de los animales que había cerca? Pues no. Son estúpidas hasta para distinguir el día de la noche.
Me levanté a las 6 y pico de la mañana. A las 7 salí a dar una vuelta, cámara en mano, por los caminos de los alrededores hasta las 8. A las 9 y media me metía en la cama para hacer una macrosiesta hasta las 11:40, que si no no aguantaba.

En fin, que poca cosa. O mucha. Que cada vez me gusta más ése caserío. Si hubiera tenido un portatil me hubiera puesto a escribir las historias. (Nota mental: he de escribir, que aun es verano).

Y esos días hubo un poco de todo: charlas hasta altas horas, pelis, lectura, paseos, evitar los mordiscos de la yegua joven, explicarle a la yegua madre que no, no tengo pan ni nada comestible para darte, inmunizarme contra el dolong-dolong... Y, sobretodo, muchas charlas sobre el Ciclo Artúrico, que vamos a lo que vamos xD. Ahora ya sabemos quién es Lynette (que es una señorita muy salvaje, que iba corriendo medio en cueros por el bosque y que solo sale en un poema) o Randall (la joven-vieja que se casa con Gawain y éste le deja escoger su propio destino -muy caballeroso para un hombre de esa época), o que Merlín tuvo una hermana gemela en sabiduría llamada Ganeida. (También tiene un nombre en galés con muchas w, ll, g, y). Y también que Ginebra no era tan mala como nos la han pintado. Algo indecisa, sí, pero es que si la niña lo quiere todo, pues claro, no se decide.

Tengo fotos muy chulas que aún no he podido pasar al PC. Igual que las de la cena de mi cumple. O que las del concierto del día real de mi cumple.

Mañana mudanza. Buf. No me apetece mucho... pero es lo que toca.

El otro día hablé con mi madre sobre los inicios. Me contó de cuando empezó a vivir con mi padre, que se casaron (yo estaba presente, aunque no lo recuerde), lo difícil que fue, la situación en la que estaban, etc. Muy interesante e instructivo. Los padres también fueron jóvenes, tuvieron dudas, momentos de cambios... Creo que les sentí bastante cerca en ese momento, y tal vez ahora les entiendo más.

Pero también, a raíz de las palabras de justo antes de esta conversación últimamente me cuesta estar con mi madre en la misma habitación. Trato de darle una respuesta normal, pero me salen bastante bordes. Una de mis joyas creo que fue, con la mejor voz de mala leche y rencor, en la que dije: No te preocupes, pronto me largo de esta casa. Soy un primor. Más bien, soy un animal. Si me siento acorralada y atacada, muerdo verbalmente.

Todo tiene raíces en los miedos y la inseguridad. Y ahora me doy cuenta del porqué siento toda la mierda que llevo pensando esta temporada. Es tan fácil como perder tus objetivos. Sí, quiero trabajar, ¿pero por qué miedo? Fácil. Lo que de verdad quiero hacer es escribir (cosa que haré en los ratos libres, como hasta ahora). Traducción, sí, mola, como trabajo. O más bien es de los trabajos que más me pueden tirar, pero no es mi objetivo. Así que ahora que vuelvo a tener las ideas claras, después de mucho tiempo, y las ganas, que se me fueron con los miedos, ya sé que encontraré trabajo.

Y en cuanto a lo de escribir, os dejo con una conversaciónde ayer con Miki.

-Inanna, ¿escribirás una historia tan chula como The Book of Lost Things (de Michael Connolly?)
-No. Haré una mejor.

Es uno de los mejores libros que he leido. En uno de los macroposts de Irlanda del verano pasado (seguro que aún recordáis las páginas y páginas de tochotexto que copiaba) dije:

(...) y me pondré a leer, que tengo unas ganas impresionantes de saber como sigue The Book of Lost Things. Es una pasada, en serio. Me encanta. Creedme, sé de libros, y cuando digo que una cosa vale muchísimo la pena, tengo razón B-).

Pues eso. Que pienso escribir y hacerlo bien. Neil Gaiman es mucho Gaiman, así que no sé si a él le podré superar... pero sí he de decir que ha sido una gran influencia para mí y que he aprendido mucho de él. (Ni que lo conociera en persona, jajaja).

Pues buenas noches y hasta pronto. A ver si encuentro el lector de tarjetas para subir fotos... sic. Qué pena da tener buenas fotos y no poder ver ninguna!

Un besote!!

[EDITO: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH!!!! Acabo de recordar que las fotos de mi cumple estaban en el ordenador de Ion y que no las pasé a tiempo a mi disco duro!!! DIOS!!! Se han perdido!!!! T_____________T Nooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo.....
Decidido. A partir de ahora lo pienso copiar todo. Nada de confiar en terceros... Mis fotos.... No.... Snif, snif. Ostras... también estaban las del concierto de mi cumple, ahora que pienso... joder.... y las de Port Aventura de sus padres... y más cosas que habré olvidado. Leches.]

3 comentarios:

Nekoai dijo...

Hugo dice (y yo tb) que nos alegraos mucho que hayas encontrado la paz espiritual que has estado buscando para encontrar tus objetivos y salir adelante.
y dioix,qué mal con lo de las fotos :(((, jooooo yo queria ver las del port aventuraaaa...y las otras tambien. Pero tranquila, mientras permanezcan en tu mente, podrás vivirlos cada vez que cierres los ojos ;).

Besitos y te dejaste el paraguas en casa (el lila).

Pd/ que os vaya bien la mudanza, me teneis que contar que TANTO es lo que habeis tenido que llevar y si realmente será tooooooooooooodo el fin de semana.

Lord Nibbler dijo...

jejeje voy a tener q visitaros en otro sitio cdo pase por Navidades?

Avisarme q no me pierdo una visita express a TGN que tengo unos cuantos días disponibles antes del 24.

Oye mudanza? Discutiendo con tu madre? Mira = q mi hermana la mayor eso es que toca ya salir del nido y ver como t va todo con Ion.

Mantenerme al día. Y una pena la de las fotos ya sabes q Ion y discos duros son peor q los elefantes y los ratones.

Anónimo dijo...

The Book of Lost Things, de JOHN connolly :P

Estic segur de que acabaràs fent allò que vols, tard o d'hora. Perquè tu no ets una d'aquelles persones que es resignen a allò que mandrosament se'ls vol donar. Si de veritat vols escriure escriuràs, i si vols obrir una chocolaterie a Glastonbury, amb el temps i una canya XD, la hi obriràs.

Jo confio en tu, i n'estic segur que no em decepcionaràs.