jueves, 9 de julio de 2009

Ce sac n'est pas un jouet !



Ahora respiro y puedo decir que soy feliz.

He estado 8 horas (+interrupción de 40 minutos para comer + otra posterior de 15) haciendo de intérprete. He estado con americanos, belgas, alemanes, franceses, irlandeses... Ha sido un no parar. Supongo que para compensar la falta de trabajo de ayer, jornada en la que sólo trabajé 5-10 minutos. (El resto lo pasé con mi Chiquitín escribiendo y traduciendo... y viendo 2 pelis Disney porque eran las únicas que estaban en formato de WMP y el resto en divx, de modo que no tenía los codecs -hoy ya sí-). Terminé el día asqueada, aburrida, sintiéndome un poco-bastante inútil... y hasta cierto punto "culpable" del día nublado que hacía y de que los ladrones se hubieran quedado en casa, o de que los guiris prefirieran ver la tele desde su habitación a salir a tomar algo a una terraza del paseo, o.. no sé... era por el modo con el que me miraban algunos. Tal vez sólo me lo parecía a mí, pero era como si pensaran que estar allí, gastando horas, fuera una pérdida de tiempo y dinero. Al salir estaba bastante chof. Supongo que también por horas de sueño reparador que me faltan. Me decían que habría días en los que no pararía... y bueno, tan "malo" es una cosa como otra... de no tener nada que hacer a tener demasiado.

Sin embargo, hoy... me he sentido llena. Corriendo literalmente pasillo arriba y pasillo abajo, porque estaban tomando declaración a una persona y mientras llegaban extranjeros a recepción continuamente y había que preguntarles qué había pasado, los datos personales, explicarles procedimientos...

Hoy he ayudado a la sociedad. He ayudado a un hombre al que habían apalizado esta noche sin causa aparente, que se ha estado unas 4 horas en comisaría con tres costillas rotas, una fuerte contusión en la nuca y dolor en la cadera. Han encontrado la mayor parte de los agresores, y probablemente mañana o en las próximas horas serán detenidos y puede que se haga algo de justícia con ellos. Y he podido ayudar en todo esto. Es como si hubiera añadido un granito de arena.

Me encanta cuando se despiden con una sonrisa. Porque a pesar de que les hayan robado dinero, bienes y objetos queridos, o les hayan destrozado alguna cosa, siempre se marchan con una sonrisa y te agradecen tu cooperación, y la de los agentes. Porque se sienten entendidos y atendidos.

Les he puesto una película en inglés en el Chiquitín a unos niños alemanes de unos 8-10 años, porque llevaban bastante rato esperando a que atendieran a sus padres... y casi han podido ver entera Shrek (la primera). Ha valido la pena esta mañana llegar justo al tren para instalar los codecs en el nuevo ordenador.

Hace casi un año, Nur me dijo que me imaginaba con un pc portátil escribiendo una novela o alguna cosa en una cafetería o un lugar que me gustara. Yo añadí que sí, que sería chulo, que ya llegaría. Y de fondo, en medio de la imagen idílica, pensaba en lo que pesan los portátiles, el cargador, el... Y fíjate, por fin un portátil que va más acorde conmigo :). (Aunque por algún motivo el bolso pesa bastante... 1 kilo de ordenador, X gramos de cargador y miniratón + medio litro de agua + libreta para pasar apuntes+minilibreta de ideas+libreta de web/atestados+boli+cartera+peine+kleenex+foularmanta de motivo celta (la comisaría es una nevera, aunque ya he aprendido los trucos para no tener tanto frío)+...? = MI BOLSO PESA MUCHO IGUALMENTE!!!

He dejado un teclado en la comisaría para poder escribir más agusto y más rápido. Le he colocado un cartelito encima en el que se lee: "Teclado de Inanna Pilgrim. Intérprete". Suena como "soy vuestra compi simpática que os ayuda... no me lo robéis, u os acordaréis de mí" XD.

En fins, que estoy tremendamente contenta a pesar que ha sido el día más atareado que he tenido hasta ahora. Incluso los polis han dicho que ha sido extraño que viniera tanta gente. Pero me he sentido realizada y me lo he pasado estupendamente, aunque me sienta mal por las desgracias ajenas. La parte "buena" del asunto, además, es que aún recordando casos de la gente he conseguido no traerme los malos rollos a casa ni las comidas de tarro. He conseguido ser empática cuando las personas están ahí y tratar de animarles y ofrecerles algo de optimismo, y luego no estar triste por lo que les ha pasado. Considero esto un gran avance por el modo en el que soy, porque las cosas me afectan muchísimo a nivel emocional.

Acabo de ver uno de los últimos capítulos de temporada de Anatomía de Grey. Hace años sepodría decir que "despreciaba" esta serie. House era mil veces mejor para mí. Y ahora, ya veis, me he ido enganchando poco a poco, a caerme bien los personajes... a emocionarme por las desgracias y alegrías de unos y otros, a sentirme identificada... Sí, las cosas me afectan muchísimo emocionalmente.

¿Sabéis que CSI, las series policíacas y la zona de urgencias de los hospitales son más glamourosas en la tele? Recordando la visita reciente de mi padre y mi experiencia con la policía... os lo puedo asegurar. Las series son mucho más emocionantes, huelen mejor y hay menos ruido (sobretodo en urgencias)... y son más emocionantes.

Por cierto... me gusta andar para arriba y para abajo en la comisaría. Me encanta estar en sitios nuevos y poder ir hasta el último rincón que yo quiera sabiendo que no me van a decir nada. Me encanta explorar. Y también ver la cara de la gente cuando se pregunta qué hay detrás de ésa puerta que separa la zona de atención al ciudadano de la más "casera" y donde hay un compañerismo desbordante y los "¿Qué hay?", "Buen provecho", "¿Mucho trabajo?" se repiten a partes iguales.

Ce sac n'est pas un jouet: Esta bolsa no es un juguete. Advertencia que aparece en la bolsa de plástico que recubre al Chiquitín. Me recuerda a la famosa imagen de Magritte: Ceci n'est pas une pipe!






Au revoire!

2 comentarios:

zazu dijo...

Viiiiii!!!

No te imaginas lo feliz que me hace verte tan feliz!!!

Me alegro mucho de que tengas oportunidad de ayudar a la gente cuando está en una situación apurada, y te quedes más con la sonrisa de agradecimiento que con el mal trago.
Seguramente eres la mejor persona que conozco para ese trabajo!!
Me gustaría mucho porder verte en tu salsa corriendo de un lado a otro y hablando con todos los guiris! (creo que debe de ser tal y como lo imagino en mi cabeza... jeej)

Un besote y sigue asi, ayuda y atesora sonrisas agradecidas!! y escribe mucho!!!

te quiero!

babú

Nekoai dijo...

Ole olee !!! què bé ^^*! me n'alegro que aquella imatge mental de fa un temps s'hagi fet realitat (en una forma potser una mica diferent a la que ens esperàvem XDDD però s'ha fet realitat ^^*). Jejejeje estic SUPER contenta ^^*. un petó !!!